– Арзёбии эътимоднокии иттилоот: Миқдори зиёди иттилоот ҳамеша аз сарчашмаҳои гуногун дастрас аст. Саводнокии расонаӣ ба одамон имкон медиҳад, ки дурустии иттилоотро арзёбӣ ва тафтиш кунанд, инчунин байни воқеият ва ақидаро фарқ кунанд ва маълумоти нодурусти эҳтимолиро муайян кунанд.
– Муҳофизат аз дуруғпароканӣ ва таъсири он: ВАО аксар вақт барои таҳрик ва таъсир ба афкори ҷамъиятӣ истифода мешаванд. Одамон бо саводнокии расонаӣ метавонанд аз ин гуна найрангҳо огоҳ бошанд, усулҳои таъсиррасониро дарк кунанд ва қарорҳои оқилона қабул кунанд.
– Тафаккури интиқодӣ: Саводнокии расонаӣ тафаккури интиқодӣ ва қобилияти таҳлили иттилоот, баҳс кардани нуқтаи назари худро ва саволҳоро инкишоф медиҳад. Ин малакаҳои муҳимест, ки ба одамон барои иштироки фаъол дар ҷомеа ва фикрронии интиқодӣ кӯмак мекунанд.
– Истифодаи босамарона ва боахлоқонаи ВАО: Саводнокии расонаӣ инчунин фаҳмиши ҷанбаҳои ахлоқии истифодаи ВАО-ро дар бар мегирад. Ин огоҳӣ дар бораи дахолатнопазирӣ, истинодҳои дуруст, эҳтиром ба ҳуқуқи муаллиф ва эҳтироми меъёрҳои ахлоқӣ дар эҷод ва паҳнкунии матлаб корбур мешавад.
